ni:ara castillo
Nilalang na minsang pumalaot sa dagat,
Di alintana ang unos sinuong ang hirap,
Kahit sagwang taglay inanod,nilipad,
Patuloy sa paglaban,kahit saan mapadpad.
Minsan inakalang sa langit naakyat,
Dinama ang sandali,kaysarap ng paglipad,
Sandaling nasa tuktok,nabali aking pakpak,
Sa taas ng kinalalagyan,anong sakit ng lagapak.
Mahirap talaga ang gawang mabuhay,
Sarili mong kunsensya ang iyong kalaban,
Dumarating maminsan ang ika'y kainggitan,
Di mo sukat akalain kaharap na ang 'yong kaaway.
Sa mga kabiguang dinanas at nakamit,
Naging aral na sa akin mga dusa at pasakit,
Ito ang pananggang sa utak ko nakakabit,
Sa mga nagnanais na sa aki'y muling manakit.
Buhay ng tao'y para ngang sa kandila,
Habang umiikli'y pumapatak ang luha,
At parang isang batong ibinalibag na bigla,
Pag di nakailag,tanggapin yaring luksa.
Marami ng naganap dito sa aking buhay,
Pangyayaring sukatin man di alam patutunguhan,
Di pa rin mapagtanto nalalapit na katapusan,
Pilit pa ring ikinukubli bahagi ng kasaysayan.
Anumang pagpupumiglas na ito ay iwaksi,
Kahit anupang gawing pagtanggi,
Nakagagawa mga di kanais nais na pangyayari,
Sa pagtatapos ng buhay may aral sa huli.
Sarili mong kapalaran 'kaw ang huhubog,
Patuloy yaring buhay,patuloy sa pag-inog,
Ingat ka pagkaminsan huwag masyadong matayog,
Baka sa pag-ikot mo ikaw ay mahulog!
Jan.13,2012
No comments:
Post a Comment